• นางสาวสยุมพร  ไชยวงค์  :  ให้ข้อสังเกตนักศึกษากลุ่มเป้าหมาย (ผลการเรียน GPAX ต่ำกว่า 2.00) ที่มารับคำปรึกษาที่สำนักงานให้คำปรึกษาฯ พบว่ามีอยู่ 2 ประเภท คือ นักศึกษาที่ช่างพูด และนักศึกษาที่ไม่ค่อยพูด โดยมีวิธีตั้งคำถามแตกต่างกัน ดังนี้

 นักศึกษาที่ช่างพูด  : หากเป็นนักศึกษาประเภทดังกล่าว เมื่อนักศึกษาได้เล่า ได้ระบายความรู้สึกต่างๆจนพอสมควรแล้ว ผู้ให้คำปรึกษาควรถามนักศึกษาเพื่อสรุปประเด็นปัญหา เช่น “จากที่กล่าวมา นักศึกษาต้องการความช่วยเหลืออะไรและอย่างไรบ้าง”เป็นต้น

นักศึกษาที่ไม่ค่อยพูด   :  หากเป็นนักศึกษาประเภทดังกล่าวผู้ให้คำปรึกษาฯอาจจะได้รับข้อมูลค่อนข้างน้อย จึงต้องมีวิธีการถามคำถามที่ไม่ทำให้นักศึกษารู้สึกว่าตนเองทำความผิดร้ายแรงหรือถูกตำหนิโดยหลีกเลี่ยงการใช้คำว่า “ทำไม”

ดังนั้นในกรณีนักศึกษากลุ่มเป้าหมายที่มีผลการเรียน GPAX ต่ำกว่า 2.00 คำถามที่ควรใช้ เช่น “อะไรคือสาเหตุให้ผลการเรียนในเทอมที่ผ่านมาลดลง หรือ เกิดอะไรขึ้นกับเทอมที่ผ่านมาผลการเรียน GPAXจึงลดลง” จากนั้นจึงถามคำถามที่ให้นักศึกษาได้คิดและวางแผนด้วยตนเองว่าจะจัดการกับปัญหาดังกล่าวอย่างไร เช่น “นักศึกษามีแผนในการเรียนต่อไปอย่างไร”เป็นต้น

• นางสาวแววดาว ดู่คำ :  ให้ข้อคิดเห็นว่าเนื่องจากนักศึกษา กลุ่มเป้าหมาย (ผลการเรียน GPAXต่ำกว่า 2.00) ที่มาขอรับคำปรึกษารับรู้สาเหตุของปัญหาของตนเองอยู่แล้ว จึงเลือกใช้วิธีการตั้งคำถามปลายเปิด เพื่อให้นักศึกษาได้สำรวจตนเอง ได้เรียบเรียงระบบความคิดของตนเอง เช่น นักศึกษามีวิธีการอย่างไรในการจัดการกับปัญหาดังกล่าวโดยให้นักศึกษาได้คิดและตัดสินใจด้วยตนเอง  ในการแก้ปัญหาต่างๆ จากนั้นจึงนัดนักศึกษาเพื่อติดตามผลต่อไป
• นางสาวกรรณิกา มาโน  :  กล่าวถึงการใช้คำถามในการให้คำปรึกษาว่าใช้วิธีเช่นเดียวกับนางสาวสยุมพร ไชยวงค์ (เลือกใช้คำถามกับนักศึกษาที่มีลักษณะแตกต่างกัน) และนางสาวแววดาว ดู่คำ (เลือกใช้คำถามปลายเปิดและให้นักศึกษาได้คิดและตัดสินใจแก้ไขปัญหาด้วยตนเอง) แต่สิ่งที่เพิ่มเติม  เข้ามาคือ การตั้งคำถามเพื่อชี้ให้นักศึกษาได้เห็นถึงความสำคัญของปัญหา โดยใช้คำถามที่ให้นักศึกษาได้สำรวจความรู้สึกของตนเอง เช่น “สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้นักศึกษารู้สึกอย่างไร” เป็นต้น
• นางสาวศิวาการ ชัชมนมาศ  :  กล่าวถึงการใช้คำถามในการให้คำปรึกษาว่าได้ใช้วิธีการดังที่กล่าวมาข้างต้น แต่บางครั้งการจะได้ข้อมูลต่างๆ นั้น การสร้างความเป็นกันเองกับนักศึกษาเป็นสิ่งจำเป็นเพราะการที่นักศึกษากล้าเล่าปัญหาต่างๆให้ฟังนั้นควรเริ่มจากการตั้งคำถามในสิ่งที่นักศึกษาสนใจก่อน (โดยใช้การสังเกตสิ่งที่นักศึกษาสนใจ ชื่นชอบ เช่น สังเกตเห็นนักศึกษาอ่านหนังสือเล่มหนึ่งอยู่จึงซักถามรายละเอียดเล็กน้อย) จากนั้นจึงเริ่มเข้าสู่กระบวนการให้คำปรึกษาต่อไป
• นางสาวนิ่มนวล ภูมิถาวร  :  (หัวหน้าสำนักงานให้คำปรึกษาฯ) ได้ใช้วิธีการแนะนำนักศึกษาว่าทำอย่างไรจึงจะพัฒนาตนเองให้ดีขึ้น บางครั้งนักศึกษารับรู้ เข้าใจ และทราบวิธีการแก้ปัญหาของตนเองอยู่แล้วเพียงแต่หาคนสนับสนุนความคิดของตนเพื่อให้เกิดกำลังใจ อีกทั้งให้ข้อเสนอแนะว่าในการให้คำปรึกษานักศึกษานั้นไม่ควรสนิทสนมกับนักศึกษาจนเกินไป ควรมีช่องว่าง ทั้งนี้เพื่อฝึกให้นักศึกษารู้จักช่วยเหลือตนเองและลดการพึ่งพา

สรุป การตั้งคำถามในการให้คำปรึกษานั้นควรปรับใช้ให้เหมาะสมกับสถานการณ์

เนื่องจากนักศึกษาแต่ละคนมีลักษณะที่แตกต่างกัน ดังนี้

1.) นักศึกษาที่ช่างพูด และนักศึกษาที่ไม่ค่อยพูด  การตั้งคำถามย่อมมีความแตกต่างกัน

2.) ควรเลือกใช้วิธีการตั้งคำถามแบบปลายเปิดเพื่อให้นักศึกษาได้สำรวจและเรียบเรียงระบบความคิดของตนเอง

3.) เพื่อให้นักศึกษาได้เห็นความสำคัญของปัญหา จะใช้คำถามที่ทำให้นักศึกษาได้สำรวจความรู้สึกของตนเอง เช่น ตอนนี้รู้สึกอย่างไร

4.) การตั้งคำถามในสิ่งที่นักศึกษาสนใจเป็นการสร้างสัมพันธภาพ เพื่อให้นักศึกษากล้าที่จะเล่าปัญหาต่างๆให้ฟัง

5.) ส่วนในกรณีที่นักศึกษารับรู้ เข้าใจ และทราบวิธีการแก้ปัญหาของตนเองอยู่แล้วเพียงแต่ต้องการผู้สนับสนุนความคิดของตนเพื่อให้เกิดขวัญและกำลังใจในการแก้ไขปัญหา

จากที่กล่าวมาข้างต้นจึงเป็นประโยชน์อย่างยิ่งต่อนักให้คำปรึกษาเพื่อนำไปใช้ในการให้คำปรึกษานักศึกษาต่อไป